سیمین بهبهانی غزل زیبایی داره به نام "دیوانگی" که آقای ابراهیم صهبا در جواب این غزل،غزلی گفته و سیمین بهبهانی هم کم نیاورده و ادامه داده .اینطور که معلومه این مناظره شاعرهارو واداشته تا هرکدوم در این باره اظهارنظری کنن.

خودتون نتیجه رو مشاهده کنید!

دیوانگی

یارب مرا یاری بده، تا خوب آزارش کنم
هجرش دهم زجرش دهم، خوارش کنم زارش کنم
از بوسه های آتشین، وز خنده های دلنشین
صد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری
از رشک، آزارش دهم، وزغصه بیمارش کنم
بندی بپایش افکنم، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر، کالای بازارش کنم
گوید مَیفزا قهر خود، گویم بکاهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا، گویم که بسیارش کنم
هر شامگه در خانه یی، چابک تر از پروانه یی
رقصم بر ِ بیگانه یی، وز خویش بیزارش کنم
چون بینم آن شیدای من، فارغ شد از سودای من
منزل کنم در کوی او، باشد که دیدارش کنم
گیسوی خود افشان کنم، جادوی خود گریان کنم
با گونه گون سوگند ها، بار دگر یارش کنم
چون یار شد بار دگر، کوشم به آزار دگر
تا این دل دیوانه را، راضی ز آزارش کنم. 

جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی:

یارت شوم ، یارت شوم ، هر چند آزارم کنی
نازت کشم ، نازت کشم ، گر در جهان خوارم کنی
بر من پسندی گر منم ، دل را نسازم غرق غم
باشد شفا بخش دلم ، کز عشق بیمارم کنی
گر رانیم از کوی خود ، ور باز خوانی سوی خود
با قهر و مهرت خوشدلم کز عشق بیمارم کنی
من طایر پر بسته ام ، در کنج غم بنشسته ام
من گر قفس بشکسته ام ، تا خود گرفتارم کنی
من عاشق دلداده ام ، بهر بلا آماده ام
یار من دلداده شو ، تا با بلا یارم کنی
ما را چو کردی امتحان ، ناچار گردی مهربان
رحم آخر ای آرام جان ، بر این دل زارم کنی
گر حال دشنامم دهی ، روز دگر جانم دهی
کامم دهی ، کامم دهی ، الطاف بسیارم کنی 

 ادامه مناظره در ادامه مطلب.....

از باب "در سیرت پادشاهان"

مردم آزاری را حکایت کنند که سنگی بر سرصالحی زد.درویش را مجال انتقام نبود.سنگ را نگاه همی داشت تازمانی که ملک رابرآن لشکری خشم آمد ودرچاه کرد.درویش اندرآمد و سنگ در سرش کوفت.گفتا تو کیستی و مرا این سنگ چرا زدی؟گفت که من فلانم واین همان سنگ است که در فلان تاریخ برسر من زدی.گفت چندین روزگار کجا بودی؟گفت از جاهت اندیشه می کردم اکنون که در چاهت دیدم فرصت غنیمت دانستم.

ناسزایی را که بینی بخت یار             عاقلان تسلیم کردند اختیار

جون نداری ناخن درنده تیز               باددان آن به که کم گیری ستیز

هرکه با پولادبازوپنجه کرد                 ساعد مسکین خودرا رنجه کرد

باش تا دستش ببندد روزگار              پس بکام دوستان مغزش برآر 

حکایتهای قبل را در ادامه مطلب مشاهده کنید.

 .....................

مجال:فرصت

جاه:مقام

پولادبازو:قوی

امروز میخوام یکی از کتابهای مورد علاقمو معرفی کنم.کتابی که چندین بار خوندم ولی باز هم برام تازگی داره.

"اتاق آبی"

حتمأ همه اسمشو شنیدین آخه تو ادبیات دبیرستان یه قسمت از اون آورده شده.درباره این کتاب مطلب خوبی رو تو یه سایت پیدا کردم که برای صرفه جویی در مصرف انرژی و زمان(!) از همون مطلب استفاده میکنم والبته با ذکر منبع!

اتاق آبی عنوان آخرین نوشته‌ی سهراب سپهری (1307-1359)، شاعرنوپرداز و نقاش ایرانی که در 1369 منتشر شد. این کتاب که در واپسین سال‌های زندگی سپهری نوشته شده و پس از مرگ وی به چاپ رسیده است، دارای سه بخش مستقل به نام‌های "اطاق آبی"، "معلم نقاشی ما" و "گفت و گو با استاد"، مربوط به سه دوره‌ی کودکی، نوجوانی و میانسالی اوست.

"اطاق آبی"، یگانه بخشی است که تاریخ نگارش آن (5 آبان 1355) مشخص است و آن توصیف اطاقی است در انتهای باغ خانه‌ای که سپهری، ضمن توصیف دقیق اطاق، آن را مکانی نمادین و تحت تاثیر اساطیر بودایی و هندویی، نمونه‌ی کوچک کیهان می‌داند و از درک جنین شباهت‌هایی لذت می‌برد. غالب عناصر نمادینی که در این نوشته به کار رفته در آثار شعری نویسنده نیز جایگاه ویژه‌ای دارد؛ از جمله استفاده از رنگ‌هایی چون آبی و زرد و سپید و شرح معنای تمثیلی آن‌ها، حضور مار، جانور اساطیری گوناگون و بیان رابطه‌ی مار و آب و باروری منجر می‌گردد. در بخشی از این نوشته، تاثیر آیین دائورا می‌بینیم. سپهری در جای دیگر، تحت تأثیر دین هندوبودایی، مار را «ماند الا» می‌پندارد.  معماری اطاق آبی این گونه وصف می‌شود: «کف آن مربع شکل و طاق ضربی آن مدور بوده» که یادآور «خانه‌ی تقویم» می‌گردد. در نظر نویسنده، مربع نماد زمین و دایره نماد آسمان است و بدین سان، اطاق آبی فضایی مقدس است.

توضیح بخشهای دیگر کتاب در ادامه مطلب...

شعر بسیار زیبای" دوباره می سازمت وطن!" 

از سیمین بهبهانی(این شعررو داریوش هم اجرا کرده که این متن کاملشه.)

دوباره می سازمت وطن!
اگر چه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می زنم،
اگر چه با استخوان خویش
دوباره می بویم از تو گُل،
به میل نسل جوان تو
دوباره می شویم از تو خون،
به سیل اشک روان خویش
دوباره ، یک روز آشنا،
سیاهی از خانه میرود
به شعر خود رنگ می زنم،
ز آبی آسمان خویش
اگر چه صد ساله مرده ام،
به گور خود خواهم ایستاد
که بردَرَم قلب اهرمن،
ز نعره ی آنچنان خویش
کسی که « عظم رمیم» را
دوباره انشا کند به لطف
چو کوه می بخشدم شکوه ،
به عرصه ی امتحان خویش
اگر چه پیرم ولی هنوز،
مجال تعلیم اگر بُوَد،
جوانی آغاز می کنم
کنار نوباوگان خویش
حدیث حب الوطن ز شوق
بدان روش ساز می کنم
که جان شود هر کلام دل،
چو برگشایم دهان خویش
هنوز در سینه آتشی،
بجاست کز تاب شعله اش
گمان ندارم به کاهشی،
ز گرمی دمان خویش
دوباره می بخشی ام توان،
اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره می سازمت به جان،
اگر چه بیش از توان خویش

 قبل از خوندن این متن توجه داشته باشید که مطالبی که گفته میشه،صرفأ نظر شخصی بنده است و ممکنه خیلی ها اون رو قبول نداشته باشند ولی به هر حال چه قبول دارید و چه مخالفید ویا اگه مطلبی داریدکه به ما کمک میکنه تفکر و شخصیت این انسان ارزشمند رو بیشتر درک کنیم،دریغ نکنید.

فکر نمیکنم دکتر شریعتی نیازی به معرفی داشته باشه.همه کم و بیش با آثار و یاحداقل جملات قصار او آشنا هستیم.ولی واقعآ از شریعتی چی میدونیم؟

من هم مثل خیلی های دیگه،ازچندین سال پیش شریعتی رو مشناختم ولی فقط اسمأ ونه شخصیتأ.ولی همیشه یه کششی داشتم که اونو بهتر بشناسم.دبیرستانی که بودم جندتا از کتابهاشو خواستم بخونم ولی خدایی خیلی برام سنگین بود و نتونستم درکشون کنم.چیزی که بیشتراز همه منو به سمت شناخت شریعتی میکشوند،نظرهای متضادی بودکه درباره او وجود داشت.یکی اون رو "مذهبی متعصب" میخوند و دیگری "روشنفکر غربزده"!

برام جالب بود بدونم واقعأ شریعتی کدوم یکی از اینهاست،وبالأخره فهمیدم....

اما چی شد که من تونستم کتابها و حرفهای دکتر شریعتی رو بفهمم؟!

ادامه مطلب رو ببینید ،شاید برای شما هم مفیدباشه.....

قیمت یک روز زندگی چقدره ؟!

راستی؛ هیچ وقت از خودت پرسیدی قیمت یه روز زندگی چنده؟
تموم روز رو کار می کنیم و آخرشم از زمین و زمان شاکی هستیم که از زندگی
خیری ندیدیم!

شما رو به خدا تا حالا از خودتون پرسیدید:
قیمت یه روز بارونی چنده؟

یه بعدازظهر دلنشین آفتابی رو چند می خری؟
حاضری برای بو کردن یه بنفشه وحشی توی یه صبح بهاری یه اسکناس درشت بدی؟
پوستر تمام رخ ماه قیمتش چنده؟

ولی اینم می دونی که اگه بخوای وقت بگذاری و حتی نصف روز هم بشینی به
گل های وحشی که کنار جاده در اومدن نگاه کنی بوته هاش ازت پول نمی گیرن!

تموم نشد،ادامه داره،ادامه مطلب رو حتمأببین

این متن رو استاد عزیزم آقای مسعودرئیسی برام ایمیل کرده.نمیدونم نویسندش کیه،ولی متن خیلی جالب وقابل تأملیه.

از باب :"در اخلاق درویشان"

یاددارم که در ایام طفولیت متبعدبودمی و شبخیز ومولع زهد وپرهیز.شبی در خدمت پدر رحمة الله علیه نشسته بودم وهمه شب دیده بر هم نبسته ومصحف عزیز برکنارگرفته وطایفه ای گرد ماخفته.پدرراگفتم از اینان یکی سربرنمیداردکه دوگانیی بگذارد چنان خواب غفلت برده ان که گویی نخفته اند که مرده ان.گفت جان پدر،تو نیز اگر بخفتی به از آنکه در پوستین خلق افتی.

نبیند مدعی جز خویشتن را            که دارد پرده پنداردر پیش

گرت چشم خدابینی ببخشد           نبینی هیچکس عاجزترازخویش

..................

مولع:حریص

مصحف:قرآن

دوگانه:نماز

حکایتهای پیشین در ادامه مطلب

اینم چندتا عکس از نی نی عزیز من!(البته نی نی خودم که نه،نی نی داداشم!)

آرش

با سلام خدمت همه دوستان عزیز بخصوص اونا که اهل و شاعری و مخصوصأمشاعره هستن.

من قصددارم یه مسابقه مشاعره راه بندازم.البته کاملأمشخصه که اینترنتیه.ولی دقیقأ نمیدونم چه نوع مشاعره ای باشه.آخه مشاعره انواع مختلف داره.مشاعره معمول که خواندن شعری با حرف آخر شعر قبله.یا اینکه یه مصرع شعر رو بگی و بقیه مصرع بعدی رو بگن ویا یه بیت شعر بهم ریخته بذاری و بقیه مرتب کنن و بگن مال کیه.

من اینجاازمشاعره موضوعی استفاده میکنم.از کلیه دوستان دعوت میکنم هر شعری(یک بیت ،یک غزل یا...) با موضوع "دوست"یا"دوستی" بلد هستن،بذارن.فقط شعر نو نباشه!

البته توجه داشته باشید که،"یار" با "دوست" فرق داره!!!!

راستی،سعی کنیدشعرهارو فارسی تایپ کنید.

خودم اول شروع میکنم:

درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد        نهال دشمنی برکن که رنج بیشمار آرد

 برای اضافه کردن شعر،به قسمت نظرات بروید.

اگه کسی خود آهنگ رو میخواد،بگه تاواسش بفرستم.

Dans les rues,nous irons

Don't walk infront of me

I may not follow

Don't walk behind me

I may not lead

Walk beside me

And just be my friend

جلوتراز من نرو،

شاید نتوانم دنبالت کنم،

عقب ترازمن نمان،

شاید نتوانم رهبری کنم،

درست شانه به شانه من گام بردار

و فقط دوستم باش.

I knelt to pray but not for long,
I had too much to do.
I had to hurry and get to work
For bills would soon be due.

So I knelt and said a hurried prayer,
And jumped up off my knees.
My duty toward god was now done
My soul could rest at ease.

All day long I had no time
To spread a word of cheer.
No time to speak of God to friends,
They'd laugh at me I'd fear.

No time, no time, too much to do,
That was my constant cry,
No time to give to souls in need
But at last the time the time to die.
I went before the Lord,
I came, I stood with downcast eyes.
For in his hands God held a book;
It was the book of life.

God looked into his book and said
"Your name I cannot find.
I once was going to write it down...
But never found the time

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند  

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند 

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند 

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند   

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات  

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند  

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

"ه.ا.سایه"

از باب "درضعف و پیری"

مهمان پیری شدم در دیار بکر،که مال فراوان داشت وفرزندی خوبروی.شبی حکایت کرد:مرا به عمرخویش بجزاین فرزند نبوده است.درختی دراین وادی زیارتگاه است که مردمان بحاجت خواستن آنجاروند.شبهای دراز پای آن درخت بر حق بنالیده ام تامرااین فرزند بخشیده است.

شنیدم که پسربارفیقان آهسته میگفت:چه بودی اگرمن آن درخت بدانستمی کجاست تادعاکردمی و پدربمردی.

خواجه شادی کنان که پسرم عاقلست و پسر طعنه زنان که پدرم فرتوت.

سالها برتوبگذرد که گذار                        نکنی سوی تربت پدرت

      توبجای پدر چه کردی خیر                      تاهمان چشم داری از پسرت

این شعرسهراب هم تقدیم به همه اونایی که صدای فاصله هاروشنیدن

 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها
 خیال می کنم
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی
دچار یعنی..........
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد

و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه
گیاه است
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست

نه وصل ممکن نیست
 همیشه فاصله ای هست
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر
همیشه فاصله ای هست
دچار باید بود
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف
 حرام خواهد شد

 و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست
 و عشق
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند
نه
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر

 همیشه عاشق تنهاست
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند
 و او ؤ ثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به آب می بخشند
 و خوب می دانند
 که هیچ ماهی هرگز
هزار و یک گره رودخانه را نگشود...

این هم یک تبریک فرانسوی ویژه به مناسبت تولد دوستم احسان

احسان جان

 تولدت مبارک

زلال باش...

زلال باش...

فرقی نمی كند كه گودال كوچك آبی باشی

 یا دریای بیكران

ملاصدرا می گوید : 

 خداوند بي‌نهايت است و لامكان و بي زمان 

 اما به قدر فهم تو كوچك مي‌شود

و به قدر نياز تو فرود مي‌آيد،

و به قدر آرزوي تو گسترده مي‌شود،  و به قدر ايمان تو كارگشا مي‌شود، 

 و به قدر نخ پير زنان دوزنده باريك مي‌شود،

و به قدر دل اميدواران گرم مي‌شود... 

  پــدر مي‌شود يتيمان را و مادر..

 همسر مي‌شود بي همسر ماندگان را. 

  طفل مي‌شود عقيمان را. 

 اميد مي‌شود نااميدان را. 

  راه مي‌شود گم‌گشتگان را.

نور مي‌شود در تاريكي ماندگان را.  

 شمشير مي‌شود رزمندگان را.  

 عصا مي‌شود پيران را.

عشق مي‌شود محتاجانِ به عشق را...

خداوند همه چيز مي‌شود همه كس را. 

به شرط اعتقاد؛

به شرط پاكي دل؛

 به شرط طهارت روح؛

به شرط پرهيز از معامله با ابليس.

بشوييد قلب‌هايتان را از هر احساس ناروا!

 و مغزهايتان را از هر انديشه خلاف،

و زبان‌هايتان را از هر گفتار ِناپاك،

و دست‌هايتان را از هر آلودگي در بازار...

و بپرهيزيد از ناجوانمردي‌ها، ناراستي‌ها، نامردمي‌ها!

 چنين كنيد تا ببينيد كه خداوند، چگونه بر سفره‌ي شما،

با كاسه‌يي خوراك و تكه‌اي نان مي‌نشيند

و  بر بند تاب، با كودكانتان تاب مي‌خورد،

و در دكان شما كفه‌هاي ترازويتان را ميزان مي‌كند

و "در كوچه‌هاي خلوت شب با شما آواز مي‌خواند"

مگر از زندگي چه مي‌خواهيد،

كه در خدايي خدا يافت نمي‌شود، كه به شيطان پناه مي‌بريد؟
كه در عشق يافت نمي‌شود، كه به نفرت پناه مي‌بريد؟
كه در سلامت يافت نمي‌شود كه به خلاف پناه مي‌بريد؟
قلب‌هايتان را از حقارت كينه تهي كنيدو با عظمت عشق پر كنيد.

زيرا كه عشق چون عقاب است.

بالا مي‌پرد و دور...  

كوتاه مي‌پرد و سنگين.

جز مردار به هيچ چيز نمي‌انديشد.

بـراي عاشق،

ناب ترين،

شور است

و زندگي و نشاط.

براي لاشخور،

خوبترين،

جسدي ست متلاشي ...

  بي اعتنا به حقيران ِ در روح.
كينه چون لاشخور و كركس است.   

برادر مي‌شود محتاجان برادري را.